Spokojny poranek, Burzliwa noc #4

Gwałtownie złapałam go za ramię i zrzuciłam z parapetu na podłogę. 

- Siedź cicho! - Szepnęłam pokazując ręką żeby leżał. 

Po chwili na dachu pojawił się Kakashi.

- Kakashi sensej. - Uśmiechnęłam się. 

- Manku... Nie śpisz? - Powiedział ze zdziwieniem. 

- Usłyszałam hałas i nie mogłam spać. Co się stało? 

- Jeden z Akatsuki zaatakował mieszkańca ale już opanowaliśmy sytuację. - Uśmiechnął się. 

- Uciekł? 

- Niestety. - Odparł. - Muszę już iść i zdać raport. 

- Rozumiem. - Powiedziałam zeskakując z parapetu. - Do jutra mistrzu! 

- Do jutra. - Uśmiechnął się i zniknął, a ja przymknęłam okno. 

- Dzięki że mnie nie wydałaś. - Uśmiechnął się. 

- Nie ma za co. Ale jeżeli by się dowiedzieli... Nawet nie chce myśleć. 

- To znaczy zachowasz to dla siebie? 

- Być może.. - Westchnęłam i usiadłam na łóżku patrząc przez okno. 

Usiadł na przeciwko mnie na parapecie. 

Rozmawialiśmy trochę. Opowiadał mi dużo rzeczy na temat Akatsuki. Jak wyglądało jego życie przed tym wszystkim.

Ziewnęłam. 

- Idź spać. - Uśmiechnął się. 

- Nie jestem śpiąca.. - Odparłam z uśmiechem. 

Spojrzałam za okno. Już zaczynało świtać.

- Jesteś. 

Pomógł mi wstać i odkrył koc. Rzuciłam się bezradnie na łóżko. 

Przykrył mnie co wydawało się dla mnie bardzo niezręczną sytuacją. 

- Tylko nie całuj mnie w czoło na dobranoc jak jakiś dobry ojczulek. 

- A miałem taki zamiar. - Zaśmiał się. 

- Do zobaczenia.. - Wydukałam zamykając oczy. - Sam trafisz do wyjścia, nie? - Otworzyłam jedno oko. 

- Miłych snów. - Uśmiechnął się i wyskoczył przez okno, a ja pogrążyłam się w głębokim śnie...

C. D. N.